Kultura

Jeśli interesujesz się kulturą, Polska ma Ci do zaoferowania bogate dziedzictwo. Muzea, galerie, teatry, opery, kina - każdego dnia możesz robić coś ciekawego. Chcesz odkryć lokalną kulturę ludową? W tym aspekcie również mamy wiele do zaoferowania!

Polska to wspaniała mieszanka wpływów Wschodu i Zachodu, a my łączymy aspekty tradycyjnej kultury ludowej z wpływami współczesnej kultury tworzonej w dużych miastach. Tworzy to unikalny i zapierający dech w piersiach kolaż. Tutaj każdy znajdzie coś dla siebie. Aktywny udział w tworzeniu i odbiorze kultury zaczyna być popularny zwłaszcza wśród studentów. A jest w czym wybierać. Polska sztuka współczesna staje się coraz bardziej popularna na świecie, a w Europie od dawna cieszy się dużym uznaniem. Nasze filmy zdobywają nagrody na międzynarodowych festiwalach filmowych. Ale w naszym kraju można znaleźć nie tylko wiele świetnych festiwali filmowych, ale także ważne międzynarodowe festiwale teatralne i muzyczne. Na naszych scenach występowały największe gwiazdy muzyki, zarówno popowej, jak i klasycznej, a w muzyce poważnej również mamy wielkie osiągnięcia. W końcu jesteśmy krajem Chopina! Polska to prawdziwie KULTURALNY kraj!

Aktualności

Film

Sztuka filmowa w Polsce rozwijała się równolegle z przemysłem filmowym w Europie. Pierwsze kino powstało w 1899 roku w Łodzi. Zastosowano w nim oczywiście projektor braci Lumiere. W 1908 roku powstał pierwszy polski film fabularny (Antoś po raz pierwszy w Warszawie). Początkowo kręcono głównie adaptacje powieści i melodramaty, które cieszyły się dużą popularnością i przyniosły sławę grającym w nich aktorom. Zwłaszcza po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, w dwudziestoleciu międzywojennym, co wiązało się także z szybko powstającymi nowymi kinami - w 1921 roku było ich w naszym kraju 400, a w 1938 - już około 800! Jeszcze przed II wojną światową powstał pierwszy polski film z dźwiękiem - Moralność Pani Dulskiej, który zapoczątkował nową erę w dziejach naszej kinematografii.

Po wybuchu II wojny światowej polskie kino przestało istnieć. Ostatnim krajowym dziełem z tego okresu była kronika obrony Warszawy (Kronika oblężonej Warszawy) z września 1939 roku. Polacy, którzy do tej pory tak chętnie przebywali w kinach, przestali do nich chodzić, ponieważ stały się one miejscem prymitywnej nazistowskiej propagandy. To właśnie wtedy powstało słynne hasło "tylko świnie siedzą w kinie" - sugerujące, że do kina nadal chodzą tylko kolaboranci. Polscy filmowcy działali głównie na emigracji, tworząc zazwyczaj filmy o tematyce patriotycznej. W Polsce powstały właściwie tylko kroniki Powstania Warszawskiego.

Po wojnie do władzy w Polsce doszli komuniści. Chcieli szybko odbudować kinematografię, bo wiedzieli, jak dobrym narzędziem propagandowym jest kino. Powstała nawet specjalna spółka "Film Polski", która miała wyłączne prawo do produkcji polskich filmów, a także do zakupu i dystrybucji zagranicznych. Powstała wówczas "Polska Kronika Filmowa", która dziś jest fascynującym źródłem wiedzy dla tych, którzy chcą zrozumieć, czym był PRL, ale także dla studentów kierunków historycznych, kulturoznawczych i filmoznawczych. Ale oprócz filmów propagandowych powstawały także filmy odwołujące się bezpośrednio do świeżych i bolesnych doświadczeń wojny i okupacji. To właśnie wtedy powstało kilka wybitnych dzieł, które do dziś nie straciły na aktualności (m.in: Ostatni etap życia Wandy Jakubowskiej - o zagładzie w obozach koncentracyjnych, czy Ulica Graniczna Aleksandra Forda - o warszawskim getcie). Niestety, z czasem komunistyczna cenzura zaczęła się umacniać i coraz trudniej było robić ambitne i niezależne intelektualnie filmy. Było kilka wyjątków, ale do połowy lat 50. polskie kino chyliło się ku upadkowi.

Po śmierci Józefa Stalina w 1953 roku cenzura w naszym kraju nieco złagodniała. Wtedy też narodziła się Polska Szkoła Filmowa. Termin ten odnosi się do grupy filmów i ich reżyserów. Zrobili oni karierę nie tylko w Polsce, ale i na świecie, o czym świadczą liczne nagrody, które otrzymali. Do grupy tej należą: Andrzej Wajda, Andrzej Munk, Kazimierz Kutz, Roman Polański, Jerzy Skolimowski i kilku innych reżyserów. Filmy powstałe w tym okresie do dziś robią wrażenie na studentach filmoznawstwa i kulturoznawstwa.

Ostatnim ważnym okresem w polskiej kinematografii w PRL były lata 70. i "kino moralnego niepokoju". Znów mieliśmy kilku wybitnych reżyserów, którzy do dziś są cenieni na całym świecie. Do dziś ich nazwiska i filmy z tamtego okresu wiele znaczą w filmowym świecie - Krzysztof Kieślowski, Krzysztof Zanussi czy Andrzej Wajda, by wymienić tylko kilku.

Osobnym nurtem w polskim kinie w latach 70. i 80. były komedie i seriale telewizyjne, w których twórcy prezentowali krytyczny i satyryczny obraz codzienności, pomimo państwowej cenzury. Najbardziej znani reżyserzy tych filmów to: Stanisław Bareja - autor bardzo znanego i kultowego "Miś", Jerzy Gruza, Marek Piwowski, Sylwester Chęciński i Andrzej Kondratiuk. Ich komedie są zazwyczaj trudne do zrozumienia dla obcokrajowców, ponieważ głównym źródłem komizmu był absurd życia w komunistycznym kraju, a także wiele aluzji do wydarzeń lub postaci z tamtego okresu. Jeśli jednak studiujesz historię, kulturoznawstwo lub filmoznawstwo, powinieneś je obejrzeć i spróbować zrozumieć. Często pokazują one prawdziwy i bardziej szczegółowy obraz rzeczywistości tamtego okresu niż niejedna praca naukowa. Wiele cytatów z tych filmów na stałe zadomowiło się w języku i pamięci kulturowej naszego kraju.

Koniec PRL-u był początkiem kapitalizmu. Kino oczywiście się zmieniło. Oprócz filmów próbujących rozliczyć się z minioną epoką, zaczęły powstawać produkcje czysto komercyjne, filmy akcji, komedie romantyczne, czyli takie kino jak na całym świecie.

Nasze kino się rozwija, a młodzi reżyserzy stają się coraz bardziej popularni także poza granicami naszego kraju, o czym świadczą zdobywane przez nich nagrody. Równie aktywni są dziś debiutanci z PRL-u. Andrzej Wajda otrzymał Oscara za całokształt twórczości, Jerzy Skolimowski Nagrodę Specjalną na festiwalu w Wenecji. Nasi operatorzy (Andrzej Bartkowiak), scenografowie (Alan Starski) i kompozytorzy (Jan A.P. Kaczmarek) również są rozpoznawalni na świecie. Polskie kino ma więc wiele do zaoferowania!

Teatr

Początki polskiego teatru, podobnie jak innych teatrów europejskich, sięgają średniowiecznych misteriów religijnych. W kolejnych epokach rozkwitał teatr świecki, wspierany przez dwór królewski i magnaterię. Grano nie tylko narodowe, ale i europejskie dzieła klasyczne. Rozwój teatru z profesjonalnymi aktorami, reżyserami i scenografami nastąpił jednak dopiero pod koniec XIX wieku. W tym okresie powstało również wiele stałych teatrów w różnych miastach. Aktorstwo zaczęło być postrzegane jako zawód, a osoby je uprawiające jako artyści, a sam termin nabrał poważnego znaczenia. Sceny teatralne stały się doskonałym miejscem do wygłaszania komentarzy politycznych. Było to szczególnie ważne przed końcem I wojny światowej, kiedy Polska odzyskała utraconą w XVIII wieku niepodległość. Jednym z najsłynniejszych tekstów komentujących ówczesną rzeczywistość było Wesele Stanisława Wyspiańskiego. Premiera tego dramatu odbyła się w Krakowie w 1901 roku. Wciąż pojawiają się nowe, bardziej współczesne interpretacje. Do dziś sztuka ta wystawiana jest w polskich teatrach.

Po odzyskaniu niepodległości polski teatr mógł się swobodnie rozwijać. To właśnie wtedy, w 1924 roku, w Warszawie powstał Teatr Narodowy. Wiele scen powstało także w innych polskich miastach. Pod koniec 1938 roku istniały 32 profesjonalne teatry w 16 miastach.

II wojna światowa zatrzymała oficjalny rozwój teatru. (W repertuarach nadal były różne sztuki, ale chodzenie do teatru, podobnie jak do kina, nie było dobrze widziane). Wielu wybitnych artystów zginęło, wielu wyemigrowało. Zniszczono zabytkowe budynki teatralne. A jednak tam, gdzie Niemcy się wycofywali, szybko powstawały małe grupy teatralne. Już w 1944 roku w Lublinie powstał Teatr Zespołu Aktorskiego. Zaraz po zakończeniu wojny rozpoczęła się szybka odbudowa teatru w Polsce.

W 1946 roku w Warszawie powstała Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna, która istnieje do dziś. Jej absolwenci często odnosili sukcesy na światowych scenach teatralnych.

Zaczęły się jednak czasy PRL-u i problemem stał się repertuar teatralny. To, co do tej pory uchodziło za klasykę godną bezdyskusyjnego wystawiania, przez komunistyczne władze traktowane było jako co najmniej podejrzane. Na liście źle przyjętych dzieł znalazły się utwory największych polskich twórców: Dziady Adama Mickiewicza, większość dramatów Wyspiańskiego (autora Wesela). Teatr miał pełnić rolę propagandową, powstawały tzw. sztuki socrealistyczne, najczęściej bardzo słabe z dzisiejszego punktu widzenia. Z czasem jednak twórcy teatralni odbudowali swoją pozycję i zaczęli ponownie postrzegać teatr jako miejsce wyrażania swoich poglądów politycznych. Najważniejszym tego wyrazem była słynna inscenizacja Dziadów w reżyserii Kazimierza Dejmka. Niestety, jej konsekwencje były bardzo nieteatralne, jeśli nie zupełnie realne. Sztuka została zakazana, ponieważ władze uznały ją za antyradziecką. Wywołało to protesty studentów i przedstawicieli środowisk twórczych. Rozpoczęły się demonstracje i strajki. Dwóch studentów pochodzenia żydowskiego zostało relegowanych z Uniwersytetu Warszawskiego, co stało się impulsem do kolejnych strajków, demonstracji i listów protestacyjnych. Władze rozpoczęły kampanię antysemicką. W wyniku tych wydarzeń wielu polskich intelektualistów pochodzenia żydowskiego na zawsze opuściło kraj. Dziś szacuje się, że Polskę opuściło wówczas 20 tysięcy osób.

Pomimo trudności w tworzeniu prawdziwej sztuki, w PRL-u powstały dwa znane na całym świecie teatry eksperymentalne. Pierwszy z nich to Cricot 2, stworzony przez Tadeusza Kantora. Drugi, chyba jeszcze bardziej znany, to Teatr Laboratorium Jerzego Grotowskiego. Sam Grotowski stał się mistrzem dla wielu artystów teatralnych i filmowych na całym świecie. Specjalnie dla niego w College de France powstała Katedra Antropologii Teatru. Oba teatry miały zupełnie wyjątkowy charakter, nie tylko w Polsce, ale i na świecie. Dziś istnieją Instytut Jerzego Grotowskiego i Ośrodek Dokumentacji Sztuki Tadeusza Kantora "Cricoteka".

Koniec PRL-u zmienił rolę teatru. Obecnie nie odgrywa on już takiej roli politycznej. Rośnie natomiast jego znaczenie artystyczne. W latach 90. powstało wiele nowych scen, często eksperymentalnych. Nasi reżyserzy są doceniani nie tylko w Polsce, ale i za granicą. Krystian Lupa, Krzysztof Warlikowski czy Grzegorz Jerzyna zdobyli wiele nagród na europejskich festiwalach. W Polsce organizowane są liczne festiwale teatralne.

Muzyka

Najbardziej znanym polskim kompozytorem na świecie jest oczywiście Fryderyk Chopin. Rok 2010 był Rokiem Chopinowskim, ponieważ obchodziliśmy 200. rocznicę urodzin kompozytora. Z tej okazji w Polsce odbywały się różne festiwale. A od 1927 roku organizowany jest Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina, jeden z najstarszych i najbardziej prestiżowych konkursów wykonawczych na świecie. Odbywa się on co pięć lat.

Światową sławę zdobyli także inni polscy kompozytorzy i muzycy. Henryk Wieniawski był wirtuozem skrzypiec i kompozytorem utworów na ten instrument. Ignacy Paderewski, pianista i kompozytor, zrobił karierę w Europie i USA. Karol Szymanowski był kompozytorem wszechstronnym, znanym również poza granicami Polski. Twórca polskiej opery narodowej, Stanisław Moniuszko, uważany jest za drugiego po Chopinie najwybitniejszego polskiego kompozytora XIX wieku.

W drugiej połowie XX wieku najbardziej rozpoznawalnymi polskimi kompozytorami i muzykami byli Grażyna Bacewicz, Witold Lutosławski, Tadeusz Baird i Kazimierz Serocki. Międzynarodowe uznanie zdobyli także twórcy awangardowi, tacy jak Krzysztof Penderecki, Henryk Mikołaj Górecki czy Witold Szalonek. Kolejne pokolenie kompozytorów muzyki poważnej i awangardowej to Tomasz Sikorski, Zygmunt Krauze i Krzysztof Meyer. Najmłodsze pokolenie, doceniane na światowej scenie, reprezentuje Paweł Mykietyn. Popularni i nagradzani za granicą są także polscy kompozytorzy muzyki filmowej: Wojciech Kilar, Zbigniew Preisner i Jan A.P. Kaczmarek (laureat Oscara za muzykę filmową).

Polska szkoła jazzu uważana jest za jedną z najciekawszych na świecie. Jej najważniejsi przedstawiciele to Adam Makowicz, Krzysztof Komeda, Tomasz Stańko, Michał Urbaniak. W czasach PRL-u powstał międzynarodowy festiwal Jazz Jamboree, który był ewenementem w Europie Wschodniej. Występowało na nim wiele gwiazd, w tym Miles Davis. Festiwal istnieje do dziś i odbywa się w Warszawie w sezonie zimowym.

Światowej sławy zespoły metalowe również pochodzą z Polski - Vader, Behemoth, Decapitated, Vesania, Hate.

Polska młodzież słucha tej samej muzyki, co młodzi ludzie na całym świecie - mamy oczywiście własną scenę rockową, hip-hopową i popową. Niektórzy polscy muzycy nagrywają płyty ze światowymi gwiazdami - najbardziej znani to Anna Maria Jopek, która stworzyła album z Patem Methenym oraz Kayah, która nagrała płytę z Cesarią Evorą i Goranem Bregovicem. Anna Maria Jopek znana jest również jako piosenkarka w Niemczech. Jeśli lubisz muzykę pop, posłuchaj piosenek DODY lub bardziej soulowych brzmień Edyty Górniak. Polski rock reprezentowany jest głównie przez Hey, Kult i Myslovitz.

Mamy też kilka festiwali muzyki popularnej, które są znane na całym świecie. Najważniejszym z nich jest OPEN'ER Summer Festival, na którym występują największe gwiazdy światowej muzyki. Scena tego festiwalu gościła już Chemical Brothers, Pearl Jam, Massive Attack, Cypress Hill, The White Stripes, Skunk Anansie i wielu, wielu innych. Co roku jest to wielkie muzyczne wydarzenie. Na kilka dni Gdynia staje się muzycznym centrum Europy! Sprawdź kalendarz i aktualności, aby dowiedzieć się, co dzieje się na scenie muzycznej!

Polska muzyka jest niezwykle różnorodna. Każdy znajdzie tu coś dla siebie!

Literatura

Jeśli chcesz studiować filologię polską, to oczywiście dobrze poznasz naszą literaturę, ale jeśli nie, to warto dowiedzieć się, którzy z naszych pisarzy są popularni na świecie i którzy zostali wyróżnieni ważnymi nagrodami.

Fani fantastyki i science fiction powinni słyszeć przynajmniej o dwóch polskich autorach - Stanisławie Lemie i Andrzeju Sapkowskim. Książki Stanisława Lema to jedne z najczęściej tłumaczonych polskich książek w ogóle, zaliczane do klasyki science fiction. Do najważniejszych należą: Dzienniki Gwiazdowe, Eden, Solaris (dwie ekranizacje Andrieja Tarkowskiego i Stevena Soderbergha), Summa Technologiae i Cyberiada. Andrzej Sapkowski jest autorem Sagi o Wiedźminie, która cieszy się uznaniem fanów fantastyki nie tylko w Polsce.

Wśród polskich pisarzy jest wielu laureatów Nagrody Nobla. Pierwszym, w 1905 roku, był Henryk Sienkiewicz (jego najsłynniejsze dzieło, Quo Vadis, zostało przetłumaczone na 50 języków). W 1924 roku Nagrodę Nobla otrzymał Władysław Reymont za powieść Chłopi. Nagroda trafiła również do dwóch polskich poetów, którzy cieszą się ogromną popularnością na całym świecie. W 1980 roku Czesław Miłosz, który zyskał międzynarodową sławę dzięki książce Zniewolony umysł, był także autorem Historii literatury polskiej, napisanej na emigracji w Stanach Zjednoczonych. Wisława Szymborska, bardzo popularna we Włoszech i Niemczech, również została laureatką Nagrody Nobla (1996).

Jeśli interesujesz się literaturą, przeczytaj coś polskiego - na pewno w bibliotekach uniwersyteckich znajdziesz tłumaczenia na języki obce dzieł polskich autorów. Miłej lektury!

Sztuka

Najstarsze dzieła polskiej sztuki malarskiej pochodzą ze średniowiecza, z okresu romańskiego. Są to głównie malowidła ścienne w kościołach. Jednak najbardziej imponujące przykłady takich malowideł pochodzą z późniejszego okresu, tj. z drugiej połowy XIV wieku - był to już okres gotyku w sztuce średniowiecznej. Najpiękniejszy przykład znajduje się w Toruniu, w kościele Najświętszej Marii Panny. Zainteresowani sztuką średniowiecza powinni zwiedzić gotyckie kościoły - zwłaszcza w Krakowie i innych miastach Małopolski, gdzie wykształcił się unikalny dla ziem polskich styl "szkoły krakowskiej i sądeckiej".

Sztuka renesansu znalazła swój najdobitniejszy wyraz w architekturze. Perłą renesansu jest Kaplica Zygmuntowska w Katedrze Wawelskiej w Krakowie. Od czasu powstania tego dzieła nie powstało żadne inne tego typu. Warto jednak pamiętać, że funkcja malarstwa zaczęła się zmieniać - z czysto sakralnej na coraz bardziej świecką. Od tego czasu te dwie tendencje rozwijały się obok siebie. Renesansowe portrety znajdują się w większości polskich muzeów. Charakterystyczne dla Polski są portrety trumienne z okresu baroku (XVII w.) - ta forma nie występuje prawie nigdzie indziej. W tamtych czasach obrzędy pogrzebowe wyższych warstw polskiego społeczeństwa były niezwykle rozbudowane - malowane na metalowych płytach portrety ukazywały zmarłych w bardzo realistyczny sposób, oczywiście jeszcze za życia!

Malarstwo polskie XVIII wieku czerpało wzorce z malarstwa europejskiego - przede wszystkim włoskiego i francuskiego. Najważniejsze dla rozwoju polskiej sztuki było skupienie się grupy artystów wokół ówczesnego króla, Stanisława Augusta Poniatowskiego. Stał się on ich mecenasem. Ta grupa artystów, przybyłych głównie z zagranicy, miała odbudować rezydencje królewskie - Zamek Królewski w Warszawie oraz zespół pałacowo-parkowy w warszawskich Łazienkach.

Po utracie przez Polskę niepodległości sztuka zmieniła swoją funkcję. Skończył się mecenat królewski. Powstały jednak nowe formy życia artystycznego - w XIX wieku organizowano muzea, publiczne wystawy i konkursy. Rozwinął się także handel dziełami sztuki, powstawały prywatne kolekcje. Wpłynęło to na tematykę malarstwa - porzucono reprezentacyjną sztukę dworską i religijną, a pojawiły się pejzaże, sceny rodzajowe, portrety mieszczańskie, sceny rodzajowe i historyczne. Zwłaszcza te ostatnie odniosły w Polsce wielki sukces - ich najsłynniejszym artystą, a także twórcą szkoły malarskiej, był Jan Matejko. Malował on wielkoformatowe dzieła, uwieczniając na nich momenty polskiej chwały historycznej. Miało to podnosić na duchu naród pozbawiony własnego państwa. Najsłynniejsze obrazy Matejki to Bitwa pod Grunwaldem, którą można zobaczyć w Muzeum Narodowym w Warszawie; Bitwa pod Racławicami, w Muzeum Narodowym w Krakowie; Hołd Pruski, w Muzeum Narodowym w Krakowie. Innym słynnym dziełem o podobnym charakterze, choć o kilkadziesiąt lat wcześniejszym od obrazów Matejki, jest Panorama Racławicka, stworzona przez braci Kossaków, którą można oglądać w Muzeum Narodowym we Wrocławiu. W tym samym czasie rozwijało się charakterystyczne dla całej Europy malarstwo klasycystyczne, a później romantyczne. Wśród malarzy tego okresu warto wymienić Piotra Michałowskiego (jego obrazy zobaczymy w Muzeum Narodowym w Krakowie) i Henryka Rodakowskiego (również w Krakowie, ale najsłynniejszy obraz Portret matki znajduje się w Muzeum Sztuki w Łodzi).

Druga połowa XIX wieku przyniosła prawdziwy wysyp talentów w polskim malarstwie. Najważniejsi malarze to Artur Grottger, Maksymilian Gierymski, Józef Szermentowski i Artur Chmielowski (ich prace można znaleźć w Muzeach Narodowych w Krakowie, Poznaniu i Warszawie). Wielu polskich artystów przebywało już wówczas na emigracji, ale Polska, jej krajobrazy i mieszkańcy byli stale obecni w ich obrazach. Do najbardziej znanych należą: Józef Chełmoński, Józef Brandt, Aleksander (brat Maksymiliana) Gierymski, Władysław Podkowiński i Józef Pankiewicz. Obrazy te znajdują się w Muzeach Narodowych w różnych miastach Polski.

Według wielu krytyków przełom XIX i XX wieku był najlepszym okresem polskiego malarstwa. Zyskało ono bowiem swój własny, polski, zupełnie niezwykły wyraz. Wynikało to oczywiście z sytuacji politycznej kraju pozbawionego własnej państwowości. Malarstwo tego okresu jest trudne do jednoznacznego zdefiniowania, gdyż stanowiło połączenie poezji i literatury, jakie nigdy wcześniej i nigdy później nie miało miejsca. Pełne symboli obrazy poruszały tematy natury, życia i śmierci, często nawiązując zarówno do mitologii antycznej, jak i słowiańskiej. Sztuki zaczęły się mieszać. Najwybitniejszym przykładem jest Stanisław Wyspiański - malarz, dramaturg, scenograf, poeta i producent teatralny. Jest twórcą witraży w kościele Franciszkanów w Krakowie, a także pięknych pastelowych portretów swojej rodziny i dzieci. Jego prace można oglądać w Muzeach Narodowych w Krakowie, Poznaniu i Warszawie. Podczas takiej wizyty warto również odszukać obrazy innych wybitnych artystów tego okresu: Jacka Malczewskiego, Wojciecha Weissa, Witolda Wojtkiewicza, Olgi Boznańskiej, Leona Wyczółkowskiego i Józefa Mehoffera.

Odzyskanie przez Polskę niepodległości w 1914 roku spowodowało zanik patriotycznej lojalności w malarstwie. W okresie międzywojennym toczyło się bogate i aktywne życie artystyczne, powstawały grupy artystyczne oparte na różnych nurtach artystycznych. Najbardziej znani artyści to Leon Chwistek, Stanisław Ignacy Witkiewicz i Zofia Stryjeńska. Do grupy artystów awangardowych należeli: Tytus Czyżewski, Władysław Strzemiński, Henryk Stażewski.

II wojna światowa spowodowała spustoszenie we wszystkich dziedzinach kultury, także w malarstwie. Próby kontynuacji nurtów i kierunków artystycznych w powojennej Polsce szybko zostały opanowane przez władze. Podstawowym stylem miał być socrealizm. Mimo to w czasach PRL-u nie brakowało wybitnych malarzy. Jeśli interesuje Cię sztuka współczesna, zobacz obrazy Andrzeja Wróblewskiego, Tomasza Makowskiego, Jana Cybisa, Józefa Czapskiego, Tadeusza Kantora, Jerzego Nowosielskiego, Tadeusza Brzozowskiego i wielu innych, których prace znajdują się w zbiorach Muzeum Narodowego.

Polscy artyści współcześni odnoszą także sukcesy za granicą - jedną z najbardziej znanych jest rzeźbiarka Małgorzata Abakanowicz, szczególnie popularna w USA, ale także nieżyjąca już Alina Szapocznikow - ciesząca się uznaniem we Francji. Mirosław Bałka odniósł w ubiegłym roku wielki sukces w londyńskiej Tate Modern. Jego instalacja How it is została bardzo dobrze przyjęta przez brytyjską prasę. Dzieła najnowszej polskiej sztuki można oglądać w centrach sztuki współczesnej. Na przykład w Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie można zobaczyć prace Pawła Althamera, który w 2004 roku zdobył ważną europejską nagrodę: Vincent van Gogh Prize.

Polska sztuka współczesna jest wysoko ceniona w kraju i za granicą. Warto więc odwiedzić galerie i muzea i samemu sprawdzić, czy jest tego warta!