Kultura

     

 Kultura

Jeżeli interesujesz się kulturą, Polska ma dla ciebie doskonałą ofertę. Muzea, galerie, teatry, opery, kina – każdego dnia możesz robić coś ciekawego. Lubisz poznawać kulturę ludową? Tu też mamy dla ciebie świetne propozycje!

Polska to wielki miks kultury Wschodu i Zachodu, mieszają się u nas wpływy tradycyjnej kultury ludowej i tej współczesnej, powstającej w wielkich miastach. Daje to niezwykły i zapierający dech w piersiach kolaż. Tu każdy może znaleźć coś dla siebie. Zwłaszcza wśród studentów zaczyna panować „moda na kulturę”. A jest w czym wybierać. Polska sztuka współczesna jest na świecie coraz popularniejsza, a w Europie od dawna cieszy się dużym uznaniem. Nasze filmy nagradzane są na międzynarodowych festiwalach. W naszym kraju znajdziesz jednak nie tylko mnóstwo wspaniałych festiwali filmowych, ale też ważne międzynarodowe festiwale teatralne czy muzyczne. Nasze sceny odwiedzają największe gwiazdy muzyki, zarówno tej popowej, jak i poważnej, w której sami też mamy ogromne osiągnięcia. Jesteśmy w końcu krajem Chopina! Polska to naprawdę KULTURALNY kraj!

Film 

FILM – sztuka filmowa w Polsce rozwijała się równolegle z jej rozwojem w Europie. Pierwsze kino powstało w 1899 roku w Łodzi. Stosowano w nim, oczywiście, aparat braci Lumiere. Już w 1908 roku powstał pierwszy polski film fabularny (Antoś po raz pierwszy w Warszawie). Początkowo kręcono głównie adaptacje powieści oraz melodramaty, które cieszyły się ogromną popularnością, przynosząc sławę grającym w nich aktorom. Szczególnie po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, w okresie międzywojennym, co wiązało się też z szybko powstającymi nowymi kinami – w 1921 roku było ich w naszym kraju 400, a w 1938 już około 800! Jeszcze przed II wojną światową powstał pierwszy polski film dźwiękowy – Moralność Pani Dulskiej, rozpoczynając tym samym nową erę w dziejach naszej kinematografii. 

Po wybuchu II wojny światowej polskie kino przestało istnieć. Ostatnie krajowe dzieło z tego okresu to kronika broniącej się Warszawy (Kronika oblężonej Warszawy) z września 1939 roku. Polacy, którzy do tej pory tak chętnie bywali w kinach, przestali tam chodzić, ponieważ stały się one miejscem prymitywnej nazistowskiej propagandy. Powstało wtedy słynne hasło „tylko świnie siedzą w kinie” – sugerujące, że do kina chodzą już tylko kolaboranci. Polscy twórcy filmowi działali przeważnie na emigracji, tworząc głównie obrazy o charakterze patriotycznym. W kraju powstały jeszcze tylko kroniki Powstania Warszawskiego.

Po wojnie w Polsce do władzy doszli komuniści. Zależało im na szybkiej odbudowie kinematografii, bo wiedzieli, jak świetnym narzędziem propagandy jest kino. Utworzono nawet specjalne przedsiębiorstwo „Film Polski”, które miało wyłączne prawo do produkowania polskich filmów oraz kupowania i dystrybuowania zagranicznych. W tamtych czasach zaczęła powstawać „Polska Kronika Filmowa”, będąca dziś niezwykle ciekawym źródłem wiedzy dla tych, którzy chcą zrozumieć, czym był PRL (czyli Polska Rzeczpospolita Ludowa), ale także dla studentów kierunków historycznych, kulturowych czy filmoznawczych. Jednak oprócz filmów propagandowych, tworzono także film, które odwoływały się bezpośrednio do świeżych i bolesnych doświadczeń wojny i okupacji. Powstało wówczas kilka dzieł wybitnych, które do dziś nie straciły swojej aktualności (m.in.: Ostatni etap Wandy Jakubowskiej – o zagładzie w obozach koncentracyjnych, Ulica Graniczna Aleksandra Forda – o warszawskim getcie). Niestety z czasem cenzura komunistyczna zaczęła się umacniać i coraz trudniej było tworzyć filmy ambitne i intelektualnie niezależne. Zdarzały się nieliczne wyjątki, jednak aż do połowy lat 50. polskie kino przeżywało upadek. 

Po śmierci Józefa Stalina w roku 1953 cenzura w naszym kraju nieco złagodniała. Ten czas to narodziny Polskiej Szkoły Filmowej. Określenie to dotyczy grupy filmów oraz ich reżyserów. Zrobili oni karierę nie tylko w Polsce, ale i na świecie, o czym świadczą liczne zdobyte przez nich nagrody. Do tego grona zaliczają się: Andrzej Wajda, Andrzej Munk, Kazimierz Kutz, Roman Polański i Jerzy Skolimowski oraz kilku innych reżyserów. Filmy powstałe w tym okresie ciągle robią wrażenie na studentach filmoznawstwa i kulturoznawstwa.

Ostatnim ważnym okresem w polskim filmie z okresu PRL były lata 70. i „kino moralnego niepokoju”. Znowu pojawiło się kilku wybitnych, cenionych na całym świecie reżyserów. Do dziś ich nazwiska oraz filmy z tamtego okresu wiele znaczą w filmowym świecie. To przede wszystkim Krzysztof Kieślowski (nieżyjący już), a także Krzysztof Zanussi i Andrzej Wajda.

Odrębnym nurtem kina polskiego lat 70. i 80. były komedie i seriale telewizyjne, w których mimo państwowej cenzury autorzy prezentowali krytyczny i satyryczny obraz codziennego życia. Najsłynniejsi reżyserzy tych filmów to: Stanisław Bareja – autor kultowego „Misia”, Jerzy Gruza, Marek Piwowski, Sylwester Chęciński, Andrzej Kondratiuk. Ich komedie są zwykle trudne do zrozumienia dla obcokrajowców, ponieważ głównym źródłem komizmu były absurdy życia w komunistycznym państwie, a także wiele aluzji do wydarzeń lub postaci z tamtego okresu. Jeśli jednak studiujesz historię, kulturoznawstwo lub filmoznawstwo – warto je obejrzeć i spróbować zrozumieć. Często bowiem pokazują prawdziwszy i bardziej szczegółowy obraz rzeczywistości tamtego okresu niż niejedno dzieło naukowe. Wiele cytatów z tych filmów na stałe weszło do języka i kultury naszego kraju. 

Koniec PRL to początek kapitalizmu. Zmieniło się oczywiście kino. Obok filmów próbujących dokonać rozliczeń z minioną epoką, zaczęły powstawać produkcje czysto komercyjne, filmy akcji, komedie romantyczne i obyczajowe, jednym słowem, ten sam rodzaj kina, co na całym świecie.

Nasze kino rozwija się, a reżyserzy młodego pokolenia zyskują coraz większą popularność również poza granicami naszego kraju, o czym świadczą zdobywane przez nich nagrody. Debiutanci z okresu PRL są dziś równie aktywni. Andrzej Wajda dostał Oscara za całokształt twórczości. Jerzy Skolimowski otrzymał w tym roku Nagrodę Specjalną na Festiwalu Filmowym w Wenecji. Na światowym rynku liczą się również nasi operatorzy (Andrzej Bartkowiak), scenografowie (Alan Starski) i kompozytorzy (Jan A.P. Kaczmarek). Polskie kino ma więc naprawdę dużo do zaoferowania!

Teatr

Źródła teatru polskiego, tak jak innych teatrów europejskich tkwią w średniowiecznych misteriach religijnych. W następnych epokach rozkwitał teatr świecki, wspierany przez dwór królewski i magnatów. Wystawiano nie tylko dzieła krajowe, ale i klasyków europejskich. Jednak rozwój sztuki teatralnej z profesjonalnymi aktorami, reżyserami i scenografami nastąpiło dopiero pod koniec XIX wieku. W tym okresie powstało też wiele stałych teatrów w różnych miastach. Aktorstwo zaczęto uważać za zawód, a osoby go wykonujące za artystów, przy czym określenie to nabierało poważnego znaczenia. Sceny teatralne stały się doskonałym miejscem do uprawiania publicystyki politycznej. Miało to szczególne znaczenie przed końcem I wojny światowej, kiedy Polska odzyskała utraconą jeszcze w XVIII wieku niepodległość. Jednym z najsłynniejszych tekstów komentujących ówczesną rzeczywistość jest Wesele Stanisława Wyspiańskiego. Premiera tej sztuki miała miejsce w Krakowie w 1901 roku. A kolejne jej interpretacje powstają nadal. Do dziś także grana jest w polskich teatrach. 

Po odzyskaniu niepodległości polski teatr mógł i rozwijał się już swobodnie. Wtedy też, a dokładnie w roku 1924 powstał w Warszawie Teatr Narodowy. Otwierano również wiele scen w innych miastach Polski. Pod koniec 1938 w kraju istniały 32 teatry zawodowe w 16 miastach.

II wojna światowa zahamowała oficjalny rozwój sztuki teatralnej. (Wystawiano jeszcze różne przedstawienia, jednak chodzenie do teatru, podobnie jak do kina, nie było dobrze widziane). Wielu wybitnych twórców zginęło, wielu wyemigrowało. Zniszczono historyczne gmachy teatrów. A mimo to tam, skąd Niemcy się wycofywali, powstawały szybko małe grupy teatralne. W Lublinie już w 1944 roku otwarto Teatr Zespołu Aktorskiego. Zaraz po zakończeniu wojny rozpoczęła się szybka odbudowa teatru w Polsce.

W 1946 utworzono w Warszawie Państwową Wyższą Szkołę Teatralną, która istnieje do dziś. Jej absolwenci niejednokrotnie odnosili sukcesy na światowych scenach teatralnych.

Zaczęły się jednak czasy PRL, problemem stał się teatralny repertuar. To, co do tej pory uznawane było za klasykę bezapelacyjnie wartą wystawiania, przez władzę komunistyczną uznane zostało za co najmniej podejrzane. Na liście źle widzianych dzieł znalazły się utwory największych polskich twórców: Dziady Adama Mickiewicza, większość sztuk Wyspiańskiego (autora Wesela). Teatr miał pełnić rolę propagandową, powstawały więc sztuki socrealistyczne, z dzisiejszego punktu widzenia najczęściej bardzo słabe. Z czasem jednak twórcy teatralni okrzepli i zaczęli znowu widzieć w teatrze miejsce do wyrażania swoich politycznych poglądów. Najważniejszym tego wyrazem stała się słynna inscenizacja Dziadów w reżyserii Kazimierza Dejmka. Jej konsekwencje miały już niestety bardzo nieteatralny, a wręcz zupełnie realny charakter. Sztukę zdjęto z afisza, ponieważ władze uznały jej inscenizację za antyradziecką. Spowodowało to protesty młodzieży uniwersyteckiej oraz środowisk twórczych. Rozpoczęły się manifestacje i strajki. Dwóch studentów pochodzenia żydowskiego relegowano z UW – co dało impuls do kolejnych strajków, manifestacji i listów sprzeciwu. Władza rozpoczęła antysemicką nagonkę. W wyniku tych wydarzeń wielu polskich intelektualistów pochodzenia żydowskiego na zawsze wyjechało z kraju. Dziś szacuje się, że Polskę opuściło wówczas 20 tysięcy ludzi. 

Mimo trudności w tworzeniu prawdziwej sztuki, w PRL powstały dwa znane na całym świecie teatry eksperymentalne. Pierwszy to Cricot 2, stworzony przez Tadeusza Kantora. Drugi, znany chyba jeszcze lepiej, to Teatr Laboratorium Jerzego Grotowskiego. Sam Grotowski stał się mistrzem dla wielu twórców teatralnych i filmowych na całym świecie. Specjalnie dla niego utworzono katedrę Antropologii Teatru na College de France. Oba te teatry miały charakter całkowicie unikalny nie tylko w Polsce, ale i na świecie. Dziś istnieją Instytut im. Jerzego Grotowskiego oraz „Cricoteka” Ośrodek Dokumentacji Sztuki Tadeusza Kantora.

Koniec PRL zmienił rolę teatru. Obecnie nie odgrywa on takiej politycznej roli. Rośnie natomiast jego znaczenie artystyczne. Powstało w latach 90. wiele nowych scen, często eksperymentalnych. Nasi reżyserzy doceniani są nie tylko w kraju, ale i za granicą. Krystian Lupa, Krzysztof Warlikowski i Grzegorz Jerzyna – zdobywają liczne nagrody na europejskich festiwalach. W Polsce organizowane są liczne festiwale teatralne. 

Muzyka 

Najbardziej znanym na świecie polskim kompozytorem jest oczywiście Fryderyk Chopin. Rok 2010 jest rokiem Chopinowskim, obchodzimy bowiem 200-lecie urodzin kompozytora. Z tej okazji w Polsce odbyły się różne festiwale. A od 1927 roku organizowany jest Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina, jeden z najstarszych i najbardziej prestiżowych konkursów wykonawczych na świecie. Odbywa się co pięć lat.

Światową sławę zdobyli również inni polscy kompozytorzy i muzycy. Wirtuozem skrzypiec i autorem utworów na ten instrument był Henryk Wieniawski. Karierę w Europie i USA zrobił pianista i kompozytor Ignacy Paderewski. Karol Szymanowski to kompozytor wszechstronny – również znany poza granicami Polski. Twórca polskiej opery narodowej, Stanisław Moniuszko uważany jest z kolei za drugiego po Chopinie najwybitniejszego polskiego kompozytora XIX wieku.

W drugiej połowie XX wieku najbardziej uznawanymi polskimi kompozytorami i muzykami byli Grażyna Bacewicz, Witold Lutosławski, Tadeusz Baird, Kazimierz Serocki. Również twórcy awangardy zyskali międzynarodowe uznanie, są to Krzysztof Penderecki, Henryk Mikołaj Górecki, a także Witold Szalonek. Kolejne pokolenie kompozytorów muzyki poważnej, nurtu awangardowego to Tomasz Sikorski, Zygmunt Krauze, Krzysztof Meyer. Najmłodsze pokolenie, docenianych na scenach światowych reprezentuje Paweł Mykietyn. Również polscy kompozytorzy muzyki filmowej są popularni i nagradzani zagranicą: Wojciech Kilar, Zbigniew Preisner i Jan A.P. Kaczmarek (laureat Oscara za muzykę filmową). 

Polska szkoła jazzowa jest uznawana na świecie za jedną z ciekawszych. Najważniejsi jej przedstawiciele to: Adam Makowicz, Krzysztof Komeda, Tomasz Stańko, Michał Urbaniak. W czasach PRL udało się stworzyć międzynarodowy festiwal Jazz Jamboree, wyjątkowy jak na warunki wschodnioeuropejskie. Zagrało na nim wiele gwiazd, m.in. Miles Davis. Festiwal istnieje do dziś i odbywa się zimą w Warszawie.

Z Polski pochodzą też znane na całym świecie zespoły metalowe – Vader, Behemoth, Decapitated, Vesania, Hate.

Polska młodzież słucha takiej samej muzyki, jak młodzież całego świata – mamy oczywiście własną scenę rockową, hiphopową i popową. Niektórzy polscy muzycy nagrywają płyty ze światowymi gwiazdami – najbardziej znane to Anna Maria Jopek, która stworzyła płytę z Patem Methenym oraz Kayah, która nagrała krążki z Cesarią Evorą oraz z Goranem Bregovicem. Anna Maria Jopek jako piosenkarka znana jest też w Niemczech. Jeśli lubisz pop, posłuchaj ostrej DODY albo bardziej soulowej Edyty Górniak. Polski rock to przede wszystkim Hey, Kult i Myslovitz. 

Mamy też kilka popularnych na całym świecie festiwali. Najważniejszy to letni OPEN'ER Festiwal – grają na nim największe gwiazdy światowej muzyki. Byli już: Chemical Brothers, Pearl Jam, Massive Attack, Cyprees Hill. The White Stripes, Skunk Anansie i wielu, wielu innych. Co roku jest to wielkie wydarzenie muzyczne. Na parę dni Gdynia staje się muzycznym centrum Europy! Sprawdzaj kalendarium i aktualności, żeby dowiedzieć się, co ciekawego dzieje się na scenie muzycznej!.

Polska muzyka jest niezwykle różnorodna. Każdy znajdzie tu coś dla siebie!

Literatura 

Jeśli chcesz studiować filologię polską, to oczywiście poznasz dobrze naszą literaturę, ale jeśli nie, to warto, żebyś dowiedział się, którzy z naszych pisarzy są popularni na świecie i którzy zostali nagrodzeni ważnymi nagrodami.

Miłośnicy fantasy i literatury fantastyczno-naukowej powinni słyszeć o co najmniej dwóch polskich autorach – Stanisławie Lemie i Andrzeju Sapkowskim. Książki Stanisława Lema są jednymi z najczęściej tłumaczonych polskich książek w ogóle, uważa się go z klasyka literatury science-fiction. Najważniejsze to: Dzienniki Gwiazdowe, Eden, Solaris (dwie adaptacje filmowe Andrieja Tarkowskiego i Stevena Soderbergha), Summa Technologiae i Cyberiada. Andrzej Sapkowski jest autorem Sagi o Wiedźminie, docenianej przez fanów fantastyki nie tylko w Polsce. 

Wśród polskich pisarzy jest wielu laureatów nagrody Nobla. Pierwszym, w 1905 roku, był Henryk Sienkiewicz (jego najsłynniejsze dzieło Quo Vadis przetłumaczono na 50 języków). W 1924 roku noblistą został Władysław Reymont, nagrodzony za powieść Chłopi. Nagrodę tę otrzymała też dwójka polskich poetów, cieszących się dużą popularnością na świecie. W 1980 roku Czesław Miłosz, któremu międzynarodową sławę przyniosła książka Zniewolony umysł, także autor The History of Polish Literature, napisanej już na emigracji w Stanach Zjednoczonych. Laureatką nagrody Nobla (1996) jest też Wisława Szymborska, bardzo popularna we Włoszech i Niemczech.

Jeżeli interesujesz się literaturą, poczytaj też coś polskiego – w bibliotekach uniwersyteckich znajdziesz na pewno przetłumaczone

na języki obce dzieła polskich autorów. Miłej lektury! 

Sztuka 

Najstarsze zabytki polskiej sztuki plastycznej pochodzą ze średniowiecza, z okresu romańskiego. Są to głównie malowidła naścienne w kościołach. Najbardziej okazałe przykłady takich malowideł pochodzą jednak już z późniejszego okresu, a więc z drugiej połowy XIV wieku – był to już okres gotycki w średniowiecznej sztuce. Najpiękniejszy przykład znajdziesz w Toruniu, w kościele Najświętszej Marii Panny. Jeśli interesujesz się sztuką średniowiecza, zwiedzaj gotyckie kościoły – szczególnie w Krakowie i innych miastach Małopolski, gdzie rozwinął się specyficzny styl „szkoły krakowsko-sądeckiej”, typowy tylko dla ziem polskich. 

Sztuka renesansowa najatrakcyjniejszy wyraz znalazła w architekturze. „Perłą renesansu” nazywana jest kaplica Zygmuntowska przy katedrze wawelskiej w Krakowie. W malarstwie nie powstało żadne dzieło tej miary. Warto natomiast pamiętać, że zaczęła zmieniać się funkcja malarstwa – z czysto sakralnej na coraz bardziej świecką. Te dwa nurty rozwijały się od tej pory obok siebie. Renesansowe portrety znajdziecie w większości polskich muzeów. Charakterystyczne dla Polski są pochodzące z epoki baroku (XVII wiek) portrety trumienne – forma ta właściwie nie występuje nigdzie indziej. Obrządek pogrzebowy wyższych stanów polskiego społeczeństwa był wówczas niezwykle rozbudowany – portrety malowane na blaszanych podkładkach ukazywały zmarłego w sposób bardzo realistyczny, jako jeszcze żywego oczywiście!

Malarstwo polskie XVIII wieku czerpało z wzorów malarstwa europejskiego – włoskiego i francuskiego przede wszystkim. Najważniejsze dla rozwoju polskiej sztuki było zgromadzenie wokół ówczesnego króla, Stanisława Augusta Poniatowskiego, grupy artystów. Został on ich mecenasem. Zespół tych artystów, pochodzących głównie z zagranicy miał przebudować rezydencje królewskie – Zamek Królewski w Warszawie oraz zespół pałacowo-parkowy w warszawskich Łazienkach.  

Po utracie przez Polskę niepodległości sztuka zmieniła swoje funkcje. Skończył się mecenat królewski. Powstawały jednak nowe formy życia artystycznego – w XIX wieku organizowano muzea, publiczne wystawy, konkursy. Rozwijał się także handel sztuką, powstawały prywatne kolekcje. Wpłynęło to na tematykę malarstwa – odchodzono od sztuki reprezentacyjno-dworskiej i religijnej, pojawiły się pejzaże, sceny rodzajowe, portrety mieszczańskie, sceny rodzajowe i historyczne. Szczególnie te ostatnie robiły wielką karierę w Polsce – ich najsłynniejszym autorem, a także twórcą szkoły malarskiej był Jan Matejko. Malował wielkoformatowe dzieła, uwieczniając na nich momenty historycznej chwały Polaków. Miało to podnosić na duchu naród pozbawiony swojego państwa. Najsłynniejsze obrazy Matejki to Bitwa pod Grunwaldem, który możecie zobaczyć w Muzeum Narodowym w Warszawie; Bitwa pod Racławicami, Muzeum Narodowe w Krakowie; Hołd Pruski, Muzeum Narodowe w Krakowie. Innym słynnym dziełem o podobnym charakterze, choć wcześniejszym o kilkadziesiąt lat od obrazów Matejki, jest Panorama Racławicka, autorstwa braci Kossaków, którą możecie zobaczyć w Muzeum Narodowym we Wrocławiu. Jednocześnie rozwijało się malarstwo klasycystyczne, a później romantyczne, charakterystyczne dla całej Europy. Z malarzy tego okresu warto na pewno wspomnieć Piotra Michałowskiego (zobaczycie jego obrazy w Muzeum Narodowym w Krakowie) i Henryka Rodakowskiego (również Kraków, ale najsłynniejszy obraz Portret Matki znajduje się w Muzeum Sztuki w Łodzi). 

Druga połowa XIX wieku przyniosła polskiemu malarstwu prawdziwy wysyp talentów. Najważniejsi malarze to Artur Grottger, Maksymilian Gierymski, Józef Szermentowski, Artur Chmielowski (ich prace znajdziecie w Muzeach Narodowych w Krakowie, Poznaniu i Warszawie). Wielu artystów polskich przebywało już wtedy na emigracji, ale w ich obrazach Polska i jej pejzaże oraz mieszkańcy była stale obecna. Najsłynniejsi z nich to: Józef Chełmoński, Józef Brandt, Aleksander (brat Maksymiliana) Gierymski, Władysław Podkowiński, Józef Pankiewicz. Obrazy te znajdziecie w Narodowych Muzeach w różnych polskich miastach.

Przełom XIX i XX wieku to, zdaniem wielu krytyków, najlepszy okres polskiego malarstwa. Zyskało ono bowiem swój własny, polski, zupełnie niezwykły wyraz. Miało to oczywiście związek z sytuacją polityczną kraju bez własnej państwowości. Malarstwo tego okresu trudno określić jednoznacznie, nastąpił bowiem niespotykany nigdy wcześniej ani nigdy później jego splot z poezją i literaturą. Pełne symboli obrazy podejmowały tematy natury, życia, śmierci, odwołując się często do mitologii zarówno starożytnej, jak i słowiańskiej. Sztuki zaczęły się mieszać. Najwybitniejszym przykładem jest Stanisław Wyspiański – malarz, dramaturg, scenograf, poeta, inscenizator teatralny. Jest autorem witraży w krakowskim kościele Franciszkanów, a także pięknych pastelowych portretów rodziny i dzieci. Jego prace można obejrzeć w Muzeach Narodowych Krakowa, Poznania i Warszawy. Warto też znaleźć w czasie takiej wizyty obrazy innych wybitnych twórców tego okresu: Jacka Malczewskiego, Wojciecha Weissa, Witolda Wojtkiewicza, Olgi Boznańskiej, Leona Wyczółkowskiego, Józefa Mehoffera.

Odzyskanie przez Polskę niepodległości w 1914 r. zdjęło z malarstwa obowiązek patriotyczny. Okres międzywojenny to aktywne i bogate życie artystyczne, tworzenie grup wokół różnych nurtów sztuki. Najsłynniejsi twórcy to Leon Chwistek, Stanisław Ignacy Witkiewicz, Zofia Stryjeńska. Do grona twórców awangardowych należeli: Tytus Czyżewski, Władysław Strzemiński, Henryk Stażewski.

II wojna światowa dokonała spustoszenia we wszystkich dziedzinach kultury, również w malarstwie. Próby kontynuacji prądów i kierunków artystycznych w powojennej Polsce zostały szybko ukrócone przez władzę. To realizm socjalistyczny miał być podstawowym stylem. Mimo to w czasach PRL nie zabrakło malarzy wybitnych. Jeżeli interesujesz się sztuką współczesną, zobacz obrazy Andrzeja Wróblewskiego, Tomasza Makowskiego, Jana Cybisa, Józefa Czapskiego, Tadeusza Kantora, Jerzego Nowosielskiego, Tadeusza Brzozowskiego i wielu innych, których dzieła mają w swoich kolekcjach Muzea Narodowe. 

Polscy artyści współcześni odnosili i odnoszą sukcesy także za granicą – do najbardziej znanych należy rzeźbiarka Małgorzata Abakanowicz, szczególnie popularna w USA, ale także nieżyjąca już Alina Szapocznikow – ciesząca się uznaniem we Francji. Mirosław Bałka odniósł w ubiegłym roku ogromny sukces w londyńskim Tate Modern. Jego instalacja How it is została bardzo dobrze przyjęta przez brytyjską prasę. Prace najnowszej sztuki polskiej możesz oglądać w centrach sztuki współczesnej. W Centrum Sztuki Współczesnej w Warszawie znajdziesz na przykład prace Pawła Althamera, nagrodzonego w 2004 ważnym europejskim wyróżnieniem: nagrodą im. Vincenta van Gogha.

Polska sztuka nowoczesna znajduje duże uznanie w kraju i za granicą. Odwiedź więc galerie i muzea i sprawdź, czy słusznie!